Pişmanlık...

Ben asıl zengınlıgımın farkına varamadım;içimdeki benin ölümüyle bütün zenginlğim gitti,yoksullaştım...Bana bunu söyleten gerçeğin böyle olması,tam da bu...Söyliyeceğim bir sözle herseyi değiştirebılecekken ya da herşeye son verebilecekken yapamamak işde en acısı da bu...

Varla yok arasında olmak...

Hasretle inlemek nedir sımdı daha ıyı anlıyorum.yoklugun en buyuk terbıyeymıs de bunu bılmıomusum keske bunu boyle ogrenmeseydım.hayatım hep hayıflanmakla gectı ama en acısı da senınkıymıs bana bunu sen ogrettın hemde yoklugunla.Varla yok arasında olmak böyle bırseymiş demekkı.bılseydımkı bunu yoklugunla ogrencegım hıc ogrenmemeyı tercıh ederdım…

Yüreğim yangın yeri gibi...

Yuregım yangın yerı gıbı hıc bıse hıc kımse sonduremıyor,ıcımde bır tas gbı gunden gune sertlesıyor yuregım.her gecen gun daha da duyarsızlasıyorum bu dunyaya bu ınsanlara pekı doru nerde kım bu dogru pekı kıme gore bır dogruda yasıyoruz tek dogru vardr o da hakıkat Kımse hakıkatten daha hızlı kosamaz.ısde benmde hakıkatım bu hıc olmamışlık da yasamak günümü beklemek pekı ya arkamdakıler dusunuyorumda kım var kac kısı pekı boyle saydıran ne bunları bana bunları bana saydıran pişmanlık…en acısı da bunu bılmek bılıp te gecmıse donup duzeltememek elden gelen tek şey ise kopek gıbı pısmanlık…

acıyla terbiye edilmek...

Çocukluğumdan beri hayaller kuruyorum
Şarabımdan Ayrılmadan hemde.
Ben şarabımdan Ayrılmıyorum.
O da bana bunca gidene rağmen hala hayal kurdurtmaya devam ediyor.